Unha e outra vez, incansablemente, coméntanme que o prezo da novela é excesivo. Eu xa non sei qué dicir. Primeiro porque eu non teño ningunha responsabilidade no mesmo. Segundo porque me horroriza falar de diñeiro. Terceiro porque me parece un asunto menor.
Dende que iniciei este blog afirmei que o prezo, que sempre me pareceu alto, non debía ser obstáculo para o “funcionamento” de Bovary.
Digo que me pareceu alto porque non se pode comparar con ningunha outra novela galega con volume similar: todas teñen un prezo menor e, en todo caso, ningunha pasa dos 30 euros.
Pero, entendendo aos lectores… Pero, entendendo aos libreiros (que son os que máis saben dos libros e de quen compra os libros)… digo que se a novela paga a pena debe “funcionar”.
Creo que Bovary é unha novela de lectura amorosa, transparente. Eu, coma eles, preferiría que a novela estivese polos vintesete, vinteoito, que comparativamente con outras sería o prezo natural. Pero vale 31. Non é a miña responsabilidade. Síntoo. Síntoo moito. Pero volvo dicir que o prezo non é óbice para a marcha de Bovary. Se fascina, sairá adiante. Se non é así, a culpa será exclusiva e unicamente do seu autor.
E grazas, a tantos e a tantas, por seguir este blog incluso en agosto. Abracísimos a todos.
Non se preocupe vostede polo prezo, señor Caneiro. Pódolle confesar que os 31 euros que me custou o seu libro dounos por moi ben empregados. É un pracer ler a súa novela e asegúrolle que calquera que o faga non vai quedar decepcionado. Meterse no seu mundo paga a pena. O malo é que custa moito saír del. Moitas grazas e non se preocupe. Esta novela vai saír adiante sencillamente porque o merece.
Xosé Carlos, ayer acabé Ébora. Tu mundo literario es fascinante, con esos personajes que a cada rato te hacen levantar la vista del texto para ir más allá de la ficción, para prolongar esos instantes: maravillosos. “Vida sin vida”, es cierto, pero Ébora siempre se persigue, aunque sólo exista en unas páginas soñadas.
¡Excelente novela!
Abracísimos también para ti.
É moi de noite, case as cinco. Pasei moitas horas dende esta mañá con Solzhenitsin por un traballo para La Voz. Agora vou á cama. Antes quero devolver os “abracísimos” que me mandas, Ítaca, e os ánimos que me envías, Mateo. Nunca pensei que a través da internet, e falando só de literatura, un puidera sentir tan próxima e importante á xente que non coñece. Escribo. E cada día que pasa sei por que (eu, que nunca o souben) e para que. Por quen e para quen. Grazas.