Non resisto a tentación. Roubo un comentario e doulle a categoría de título á parte. Día 23 de agosto. Sábado sen gloria.
<E ben, un escribe a súa obra, que é o que debe facer. Eu remítome á miña obra e outros remiten ás miñas opinións. A miña obra pode gustar ou non gustar. A Martin Pawley non lle gusta, non pasa nada. Argumenta tamén na súa crítica literaria que defendo a La Voz. Si, defendo a La Voz con toda a miña alma; ¿e que pasa? ¿Acaso eu son menos galego por defender a La Voz de Galicia (que traballa en Galicia e para Galicia) e outros son máis galegos ca min por defender a El País (que traballa en “Madrid” e para “Madrid”?) Que ironía. A defensa que Pawley fai de Rivas no seu pretérito parte de matices afectivos, o que deosta de min é ideolóxico ou ideomático. Na súa crítica, moi respectable, non existe unha soa consideración literaria. ¿Resulta adecuada a estruturación de Bovary? ¿Está ben tratado o tempo e o espazo novelesco ¿Aporta algunha novidade? ¿Os personaxes? ¿Os referentes e influencias? ¿A atmósfera, ton, melodía prosal, orixinalidades…? Pawley, sexa quen sexa este muchachote grispálido, ama a Rivas e pensa que Caneiro escribiu un “delirio romanticón” que algúns considerarán obra mestra. ¿Por que é un delirio romanticón? Falou de Márquez. ¿”El amor en los tiempos del cólera” é tamén un delirio romanticón? ¿Como pode ser verosímil que el, o protagonista de Márquez, espere por ela tantos anos despois? A literatura galega ten exéxetas e hermeneutas de altura ínfima, como o redactor ese de Lugo que, por certo, envioume a crítica de Pawley por correo electrónico despois de sinalar: “Prezado Caneiro”. El, o redactor de escasa lucidez e ínfimo talento, que leva anos maltratándome e intentado humillar o meu traballo afirma “Prezado Caneiro”. Qué mundo tan hipócrita e repugnante. Eu quero aos que quero e distánciome dos que me distancio. Eu son eu, sen máis. Constrúo a miña obra en soidade, alimentándome de soidade, pelexando e chorando mil veces coa soidade. Sen grupúsculos, contubernios ou directrices.
“Prezado Caneiro”. Aaaahhh!
Grazas Kiranah, e Paulo, e os outros que están e que len Bovary. Visiten o blog de Pawley e lean os comentarios. Parece que todos procuran o seu lugar, marcando territorio. Parece que están de caza e que eu son a peza a cazar, ai!!! Cando fala Pawley de Caneiro, igual que lle sucede ao lugués redactor de ínfimo talento, sobe a súa audiencia. Eu sigo a escribir. Eu sigo procurando a miña arte no medio da arte… porque creo no que fago, e creo que paga a pena facelo. ¿Que vale a arte?, pregúntome. ¿Que vale? Nada. Madame Bovary tampouco ten quen lle escriba. Todos escriben do seu autor e dos seus puntos de vista. Cranios privilexiados, Galicia doce mágoa das Españas!!!>