¿Que vale a arte?

Non resisto a tentación. Roubo un comentario e doulle a categoría de título á parte. Día 23 de agosto. Sábado sen gloria.

<E ben, un escribe a súa obra, que é o que debe facer. Eu remítome á miña obra e outros remiten ás miñas opinións. A miña obra pode gustar ou non gustar. A Martin Pawley non lle gusta, non pasa nada. Argumenta tamén na súa crítica literaria que defendo a La Voz. Si, defendo a La Voz con toda a miña alma; ¿e que pasa? ¿Acaso eu son menos galego por defender a La Voz de Galicia (que traballa en Galicia e para Galicia) e outros son máis galegos ca min por defender a El País (que traballa en “Madrid” e para “Madrid”?) Que ironía. A defensa que Pawley fai de Rivas no seu pretérito parte de matices afectivos, o que deosta de min é ideolóxico ou ideomático. Na súa crítica, moi respectable, non existe unha soa consideración literaria. ¿Resulta adecuada a estruturación de Bovary? ¿Está ben tratado o tempo e o espazo novelesco ¿Aporta algunha novidade? ¿Os personaxes? ¿Os referentes e influencias? ¿A atmósfera, ton, melodía prosal, orixinalidades…? Pawley, sexa quen sexa este muchachote grispálido, ama a Rivas e pensa que Caneiro escribiu un “delirio romanticón” que algúns considerarán obra mestra. ¿Por que é un delirio romanticón? Falou de Márquez. ¿”El amor en los tiempos del cólera” é tamén un delirio romanticón? ¿Como pode ser verosímil que el, o protagonista de Márquez, espere por ela tantos anos despois? A literatura galega ten exéxetas e hermeneutas de altura ínfima, como o redactor ese de Lugo que, por certo, envioume a crítica de Pawley por correo electrónico despois de sinalar: “Prezado Caneiro”. El, o redactor de escasa lucidez e ínfimo talento, que leva anos maltratándome e intentado humillar o meu traballo afirma “Prezado Caneiro”. Qué mundo tan hipócrita e repugnante. Eu quero aos que quero e distánciome dos que me distancio. Eu son eu, sen máis. Constrúo a miña obra en soidade, alimentándome de soidade, pelexando e chorando mil veces coa soidade. Sen grupúsculos, contubernios ou directrices.

“Prezado Caneiro”. Aaaahhh!

Grazas Kiranah, e Paulo, e os outros que están e que len Bovary. Visiten o blog de Pawley e lean os comentarios. Parece que todos procuran o seu lugar, marcando territorio. Parece que están de caza e que eu son a peza a cazar, ai!!! Cando fala Pawley de Caneiro, igual que lle sucede ao lugués redactor de ínfimo talento, sobe a súa audiencia. Eu sigo a escribir. Eu sigo procurando a miña arte no medio da arte… porque creo no que fago, e creo que paga a pena facelo. ¿Que vale a arte?, pregúntome. ¿Que vale? Nada. Madame Bovary tampouco ten quen lle escriba. Todos escriben do seu autor e dos seus puntos de vista. Cranios privilexiados, Galicia doce mágoa das Españas!!!>

Read Full Post »

Puaggg!

Adxunto enderezo e IP dun comentario que recibo.

<jenofaf@hotmail.com | IP: 79.152.133.71

Abre os ollos. Observa, deixa de proxectar.
Gozaches dun prestixio inmerecido que te fixo moito mal.
Imos ver, que fala ben de ti, dende Amote?
a túa novela sepulcro.

Pasaste moito, o teu coa Voz, é demasiado claro, pornográfico. Tomas a xente por tonta, e o tonto es ti, non te enteras de que na literatura galega estás xa demais!>

 

De min e da miña obra, dende Ámote, segue a falar moita xente intelixente, sensata, culta ou menos culta, que gusta ou non gusta dos meus modos de escribir, respectuosa… e tamén fala algún mentecato como vostede. Non me lea. Non escriba no meu blog. Estou canso da memez anónima, cutre e necia. Puagggg!!!

Read Full Post »

Viveiro

Estivemos en Viveiro. O abrazo necesario dos amigos, que perduran, como todo o importante. Un dos personaxes de Bovary chámase Marquitos Acebedo Vivero. Con quien tanto quiero…

Fala Marquitos. Capítulo 8. Segunda parte.

 

<–Bebo para deixar de escribir.

Ao final todo na súa vida estaba resumido na escritura: os amores que tivera, a responsabilidade de pai, a ruptura matrimonial, a covardía de non se abrazar para sempre a Esther. Precisaba toda a súa vida para sentirse escritor: os amores, a responsabilidade, a ruptura, a covardía. O alcohol. E por fin descubrira tal certeza. Vivira en función da escritura. Ou da literatura. Porque el sabía o que era a literatura. Iso que facía dano, que o resgaba, que revelaba tantas e tantas verdades nun mundo onde as verdades son pisadas. Un mundo que vitorea a mentecatez, a banalidade, que aplaude aos mediocres. Un mundo que confunde arte e diversión. Literatura e diversión. Xenio e diversión. Talento e diversión. Escritores e diversión. Novelas e diversión e entretemento e a nai que pariu a todos os imbéciles que pensan que a literatura é iso e nada máis que iso, imbéciles –pensaba a berros… de silencio–, parvos, asasinos, no voso nome morreu ela. Por vós. As vosas metralletas de popularidade, de éxito, de mentecatería. Diversión e entretemento. ¿Que saberedes vós? Vós, asasinos. Canallas.

–Bebo para deixar de escribir.>

Pobre Marquitos. Chora…

Pobre…

Read Full Post »

Barcos

Primeira parte. Capítulo 7.

Continuamos no ronsel de Neruda. Polas nubes, por este agosto raro pintado de melancolía, por todo o que falta, polas risas que quedan por rir e as copas que restan por brindar, por Bovary, camiñando, camiñando… como un barco que corre a ningures. A veces van mis besos en esos barcos graves…

<Seguiu mirando a rúa, absorta entre as nubes que tamén decoraban coa súa palidez un novo día de abril. Non se movía. Estupefacta. Non se movía mentres unha voz recitaba tras ela a estrofa completa de Neruda.

 

–Aquí te amo y en vano te oculta el horizonte.

Te estoy amando aún entre estas frías cosas.

A veces van mis besos en esos barcos graves,

Que corren por el mar hacia donde no llegan.

 

Talvez era un soño. Por iso tardou algúns segundos en dar a volta para comprobar quen era o seu contertulio, ¿un fantasma? Non, Hermelinda, non, os fantasmas non existen, parva, que van existir. Ía xirar cando se pousaron unhas mans sobre os seus ombros. E a mesma descoñecida voz, máis cálida aínda, remataba con Neruda e o seu poema dezaoito, o máis fermoso, un dos poucos que Hermelinda aprendera de memoria, ámote aquí, aquí, y en vano te oculta el horizonte>

Read Full Post »

Neruda

Nas miñas novelas non aparecen a miúdo personaxes reais/históricos, só en escasas ocasión. E nunca, ou iso creo, ningún deles tivo tanto protagonismo como Pablo Neruda en Bovary.

Quería, fundamentalmente, que o asunto soase verosímil. O amor entre o poeta e a Madame non podía resulta impostado. Din algúns lectores que o episodio cos “nacionales” no salón do Gatopardo é intenso, divertido. É, tamén, irónico. A ironía é un modo de humorismo que nos distancia do humor espeso.

Neruda ocupa un lugar moi importante na miña vida e imaxino que ocupa ese lugar na vida de moitos escritores. A min tráeme adolescencias e cigarros compartidos, soños, confieso que he vivido e Residencia en la tierra. Espero que non estea molesto por situalo entre dous amores na miña Bovary. Espero que el, que case todo o perdoou, saiba perdoar tamén a este diletante.

Read Full Post »

Volver

De novo en Verín. Onte, na Coruña, grande satisfacción. Moitos lectores, público. Quixen facer algo divertido. A xente riu. Emocionouse, tamén (iso creo). Estaba a Saleta e eu sentín que o Manuel andaba por alí. O día anterior falei con Miguel Anxo Fernán-Vello, con quen tantos libros (e afecto) me unen. Freixanes con ese aire de “despistado” que arrastra baixo as plumas brancas do seu branquísimo cabelo. E Xosé Ballesteros, de Kalandraka, de quen teño a memoria e a estima certa. A industria editorial galega está plena de xentes ilusionadas, profesionais e, sobre todo, persoas de corazón limpo e xeneroso.

Xulio, de Galaxia, díxome que estaba todo o asunto corteinglés arranxado. Na casa, a editorial, están todos contentos coa marcha da novela. Eu estou moi agradecido aos lectores, gustaríame que ningún quedase decepcionado despois de ler Bovary.

Talvez lle sobren cen páxinas. Talvez máis. Non o sei. É tan difícil para un escritor saber cal é a medida xusta. É tan difícil quitarlle voz a quen pensas que ten voz aínda.

Lectores, libreiros, editores, Galaxia… todos nesta madrugada veñen aos meus ollos, ou á boca do meu ventre. E só quero abrazalos.

Read Full Post »

A Coruña

Mañá bailamos con Bovary na Coruña, ás 20 h. A novela vai ben. Os lectores andan con ela e un séntese moi satisfeito. Hai cousas que me doen. Por exemplo, non entendo por que a novela non está no Corte Inglés da Coruña, como dicía unha lectora neste blog e como eu mesmo comprobei esta semana.

É un olvido doloroso, certamente.

Pero iso, igual que o prezo, tampouco debe impedir o correr da novela. Eu lembro a miña historia. Cando había un libro que me fascinaba, que quería ter comigo, procuraba a súa pista por todas partes. Facíao hai trinta anos. Agora tamén o fago.

Cando un libro paga a pena os lectores andan tras el. Non importa o prezo, a aparencia pública do mesmo. Se vale, corre.

Esta tarde, batendo o vento mareiro nas areas do Orzán, penso en todos os libros que amei e amo. Gustaríame que Bovary tivese lectores que a amasen. A ela, tan linda… como eu amei.

Read Full Post »