¿Que vale a arte?

Non resisto a tentación. Roubo un comentario e doulle a categoría de título á parte. Día 23 de agosto. Sábado sen gloria.

<E ben, un escribe a súa obra, que é o que debe facer. Eu remítome á miña obra e outros remiten ás miñas opinións. A miña obra pode gustar ou non gustar. A Martin Pawley non lle gusta, non pasa nada. Argumenta tamén na súa crítica literaria que defendo a La Voz. Si, defendo a La Voz con toda a miña alma; ¿e que pasa? ¿Acaso eu son menos galego por defender a La Voz de Galicia (que traballa en Galicia e para Galicia) e outros son máis galegos ca min por defender a El País (que traballa en “Madrid” e para “Madrid”?) Que ironía. A defensa que Pawley fai de Rivas no seu pretérito parte de matices afectivos, o que deosta de min é ideolóxico ou ideomático. Na súa crítica, moi respectable, non existe unha soa consideración literaria. ¿Resulta adecuada a estruturación de Bovary? ¿Está ben tratado o tempo e o espazo novelesco ¿Aporta algunha novidade? ¿Os personaxes? ¿Os referentes e influencias? ¿A atmósfera, ton, melodía prosal, orixinalidades…? Pawley, sexa quen sexa este muchachote grispálido, ama a Rivas e pensa que Caneiro escribiu un “delirio romanticón” que algúns considerarán obra mestra. ¿Por que é un delirio romanticón? Falou de Márquez. ¿”El amor en los tiempos del cólera” é tamén un delirio romanticón? ¿Como pode ser verosímil que el, o protagonista de Márquez, espere por ela tantos anos despois? A literatura galega ten exéxetas e hermeneutas de altura ínfima, como o redactor ese de Lugo que, por certo, envioume a crítica de Pawley por correo electrónico despois de sinalar: “Prezado Caneiro”. El, o redactor de escasa lucidez e ínfimo talento, que leva anos maltratándome e intentado humillar o meu traballo afirma “Prezado Caneiro”. Qué mundo tan hipócrita e repugnante. Eu quero aos que quero e distánciome dos que me distancio. Eu son eu, sen máis. Constrúo a miña obra en soidade, alimentándome de soidade, pelexando e chorando mil veces coa soidade. Sen grupúsculos, contubernios ou directrices.

“Prezado Caneiro”. Aaaahhh!

Grazas Kiranah, e Paulo, e os outros que están e que len Bovary. Visiten o blog de Pawley e lean os comentarios. Parece que todos procuran o seu lugar, marcando territorio. Parece que están de caza e que eu son a peza a cazar, ai!!! Cando fala Pawley de Caneiro, igual que lle sucede ao lugués redactor de ínfimo talento, sobe a súa audiencia. Eu sigo a escribir. Eu sigo procurando a miña arte no medio da arte… porque creo no que fago, e creo que paga a pena facelo. ¿Que vale a arte?, pregúntome. ¿Que vale? Nada. Madame Bovary tampouco ten quen lle escriba. Todos escriben do seu autor e dos seus puntos de vista. Cranios privilexiados, Galicia doce mágoa das Españas!!!>

Read Full Post »

Puaggg!

Adxunto enderezo e IP dun comentario que recibo.

<jenofaf@hotmail.com | IP: 79.152.133.71

Abre os ollos. Observa, deixa de proxectar.
Gozaches dun prestixio inmerecido que te fixo moito mal.
Imos ver, que fala ben de ti, dende Amote?
a túa novela sepulcro.

Pasaste moito, o teu coa Voz, é demasiado claro, pornográfico. Tomas a xente por tonta, e o tonto es ti, non te enteras de que na literatura galega estás xa demais!>

 

De min e da miña obra, dende Ámote, segue a falar moita xente intelixente, sensata, culta ou menos culta, que gusta ou non gusta dos meus modos de escribir, respectuosa… e tamén fala algún mentecato como vostede. Non me lea. Non escriba no meu blog. Estou canso da memez anónima, cutre e necia. Puagggg!!!

Read Full Post »

Viveiro

Estivemos en Viveiro. O abrazo necesario dos amigos, que perduran, como todo o importante. Un dos personaxes de Bovary chámase Marquitos Acebedo Vivero. Con quien tanto quiero…

Fala Marquitos. Capítulo 8. Segunda parte.

 

<–Bebo para deixar de escribir.

Ao final todo na súa vida estaba resumido na escritura: os amores que tivera, a responsabilidade de pai, a ruptura matrimonial, a covardía de non se abrazar para sempre a Esther. Precisaba toda a súa vida para sentirse escritor: os amores, a responsabilidade, a ruptura, a covardía. O alcohol. E por fin descubrira tal certeza. Vivira en función da escritura. Ou da literatura. Porque el sabía o que era a literatura. Iso que facía dano, que o resgaba, que revelaba tantas e tantas verdades nun mundo onde as verdades son pisadas. Un mundo que vitorea a mentecatez, a banalidade, que aplaude aos mediocres. Un mundo que confunde arte e diversión. Literatura e diversión. Xenio e diversión. Talento e diversión. Escritores e diversión. Novelas e diversión e entretemento e a nai que pariu a todos os imbéciles que pensan que a literatura é iso e nada máis que iso, imbéciles –pensaba a berros… de silencio–, parvos, asasinos, no voso nome morreu ela. Por vós. As vosas metralletas de popularidade, de éxito, de mentecatería. Diversión e entretemento. ¿Que saberedes vós? Vós, asasinos. Canallas.

–Bebo para deixar de escribir.>

Pobre Marquitos. Chora…

Pobre…

Read Full Post »

Barcos

Primeira parte. Capítulo 7.

Continuamos no ronsel de Neruda. Polas nubes, por este agosto raro pintado de melancolía, por todo o que falta, polas risas que quedan por rir e as copas que restan por brindar, por Bovary, camiñando, camiñando… como un barco que corre a ningures. A veces van mis besos en esos barcos graves…

<Seguiu mirando a rúa, absorta entre as nubes que tamén decoraban coa súa palidez un novo día de abril. Non se movía. Estupefacta. Non se movía mentres unha voz recitaba tras ela a estrofa completa de Neruda.

 

–Aquí te amo y en vano te oculta el horizonte.

Te estoy amando aún entre estas frías cosas.

A veces van mis besos en esos barcos graves,

Que corren por el mar hacia donde no llegan.

 

Talvez era un soño. Por iso tardou algúns segundos en dar a volta para comprobar quen era o seu contertulio, ¿un fantasma? Non, Hermelinda, non, os fantasmas non existen, parva, que van existir. Ía xirar cando se pousaron unhas mans sobre os seus ombros. E a mesma descoñecida voz, máis cálida aínda, remataba con Neruda e o seu poema dezaoito, o máis fermoso, un dos poucos que Hermelinda aprendera de memoria, ámote aquí, aquí, y en vano te oculta el horizonte>

Read Full Post »

Neruda

Nas miñas novelas non aparecen a miúdo personaxes reais/históricos, só en escasas ocasión. E nunca, ou iso creo, ningún deles tivo tanto protagonismo como Pablo Neruda en Bovary.

Quería, fundamentalmente, que o asunto soase verosímil. O amor entre o poeta e a Madame non podía resulta impostado. Din algúns lectores que o episodio cos “nacionales” no salón do Gatopardo é intenso, divertido. É, tamén, irónico. A ironía é un modo de humorismo que nos distancia do humor espeso.

Neruda ocupa un lugar moi importante na miña vida e imaxino que ocupa ese lugar na vida de moitos escritores. A min tráeme adolescencias e cigarros compartidos, soños, confieso que he vivido e Residencia en la tierra. Espero que non estea molesto por situalo entre dous amores na miña Bovary. Espero que el, que case todo o perdoou, saiba perdoar tamén a este diletante.

Read Full Post »

Volver

De novo en Verín. Onte, na Coruña, grande satisfacción. Moitos lectores, público. Quixen facer algo divertido. A xente riu. Emocionouse, tamén (iso creo). Estaba a Saleta e eu sentín que o Manuel andaba por alí. O día anterior falei con Miguel Anxo Fernán-Vello, con quen tantos libros (e afecto) me unen. Freixanes con ese aire de “despistado” que arrastra baixo as plumas brancas do seu branquísimo cabelo. E Xosé Ballesteros, de Kalandraka, de quen teño a memoria e a estima certa. A industria editorial galega está plena de xentes ilusionadas, profesionais e, sobre todo, persoas de corazón limpo e xeneroso.

Xulio, de Galaxia, díxome que estaba todo o asunto corteinglés arranxado. Na casa, a editorial, están todos contentos coa marcha da novela. Eu estou moi agradecido aos lectores, gustaríame que ningún quedase decepcionado despois de ler Bovary.

Talvez lle sobren cen páxinas. Talvez máis. Non o sei. É tan difícil para un escritor saber cal é a medida xusta. É tan difícil quitarlle voz a quen pensas que ten voz aínda.

Lectores, libreiros, editores, Galaxia… todos nesta madrugada veñen aos meus ollos, ou á boca do meu ventre. E só quero abrazalos.

Read Full Post »

A Coruña

Mañá bailamos con Bovary na Coruña, ás 20 h. A novela vai ben. Os lectores andan con ela e un séntese moi satisfeito. Hai cousas que me doen. Por exemplo, non entendo por que a novela non está no Corte Inglés da Coruña, como dicía unha lectora neste blog e como eu mesmo comprobei esta semana.

É un olvido doloroso, certamente.

Pero iso, igual que o prezo, tampouco debe impedir o correr da novela. Eu lembro a miña historia. Cando había un libro que me fascinaba, que quería ter comigo, procuraba a súa pista por todas partes. Facíao hai trinta anos. Agora tamén o fago.

Cando un libro paga a pena os lectores andan tras el. Non importa o prezo, a aparencia pública do mesmo. Se vale, corre.

Esta tarde, batendo o vento mareiro nas areas do Orzán, penso en todos os libros que amei e amo. Gustaríame que Bovary tivese lectores que a amasen. A ela, tan linda… como eu amei.

Read Full Post »

31 euros

Unha e outra vez, incansablemente, coméntanme que o prezo da novela é excesivo. Eu xa non sei qué dicir. Primeiro porque eu non teño ningunha responsabilidade no mesmo. Segundo porque me horroriza falar de diñeiro. Terceiro porque me parece un asunto menor.

Dende que iniciei este blog afirmei que o prezo, que sempre me pareceu alto, non debía ser obstáculo para o “funcionamento” de Bovary.

Digo que me pareceu alto porque non se pode comparar con ningunha outra novela galega con volume similar: todas teñen un prezo menor e, en todo caso, ningunha pasa dos 30 euros.

Pero, entendendo aos lectores… Pero, entendendo aos libreiros (que son os que máis saben dos libros e de quen compra os libros)… digo que se a novela paga a pena debe “funcionar”.

Creo que Bovary é unha novela de lectura amorosa, transparente. Eu, coma eles, preferiría que a novela estivese polos vintesete, vinteoito, que comparativamente con outras sería o prezo natural. Pero vale 31. Non é a miña responsabilidade. Síntoo. Síntoo moito. Pero volvo dicir que o prezo non é óbice para a marcha de Bovary. Se fascina, sairá adiante. Se non é así, a culpa será exclusiva e unicamente do seu autor.

E grazas, a tantos e a tantas, por seguir este blog incluso en agosto. Abracísimos a todos.

Read Full Post »

Papeis rotos

O domingo estaremos en Verín con Bovary. O día 8 n’A Coruña. O 16 en Viveiro. Despois cómpre repousar uns días. No outono seguiremos facendo cousas con ela. Falando, comentando, aprendendo.

Os escritores aprendemos máis cos defectos que coas virtudes da nosa literatura. Gustaríame escribir unha novela perfecta, pero creo que non existen novelas perfectas. Só hai poemas perfectos e esa virtude é impropia de min: son un poeta de arte limitada. A miña poesía non aporta nada á poesía, seino. Pero son poeta e gústame sentir que os demais senten cando eu recito, leo, vibro, emoción tras emoción. Practico unha sorte de poesía sentimental. Sei, reitero, que posúe escaso valor estético. Pero, reitero tamén, son poeta.

APORTAR ALGO. Creo que se trata diso. Construír unha literatura diferente e diferenciada. Quero que as miñas novelas sexan diferentes e diferenciadas. Procuro a estrañeza. Din que non podemos escribir nada orixinal. Eu non comparto esa afirmación. Creo que si existen posibilidades de elaborar un discurso insólito. Non obstante iso non se consegue cunha soa obra senón escribindo a mesma obra moitas veces. Ata que creas que por fin conseguiches algo, por pequeno que sexa.

Teño a sensación de que despois de 8 novelas publicadas conseguín ese pequeno algo. Queda unha máis que persevera estilística e tematicamente. E outra, que tamén, pero en distancia curta. Traballo sobre elas amontonando papeis rotos. Dez novelas. Punto. É demasiado. Demasiados anos, horas, palabras, rotos e rotos e máis papeis rotos.

Yo, que tantos hombres he sido en vano, quiero ser uno y yo.

Borges.

Pregúntome se despois de Borges queda algo por intentar. Algo por escribir. El, apoiado no seu bastón, cala. Sempre cala. Mentres, eu que tanto o amo, colecciono papeis… papeis rotos. Nada máis. Hoxe, mentres traballaba cunha desas dúas novelas inéditas, pensaba que eles queren saír dos papeis que eu vomito na papeleira. Eles, os personaxes. Escribo, imprimo, subliño, retiro, ou non retiro. Pero esa é outa historia e talvez a conte noutra ocasión.

De momento, colecciono papeis.

Rotos, como esta noite descosida de estrelas.

Read Full Post »